Jest ona pozytywnym składnikiem dramatu; jawi się bowiem nie jako przepaść, lecz jako polegry, na które można wkroczyć lub nie, lecz wkroczywszy weń wraca się stamtąd z innym stanem świadomości nie przestając, być sobą. O tym fenomenalnym zjawisku pisze Gadamer: dzieło potwierdza naszą tożsamość, ale jednocześnie przekracza ją; oznajmia nam: „to jesteś ty, ale mówi także: musisz zmienić swoje życie”. Budzi w nas świadomość powinności — wobec dzieła i wobec siebie samego. A dzieje się tak, ponieważ dzieło nie mówi nam o tym co istnieje, ale o tym. jakie są możliwości rozumienia..
