Oczywiście, z tygla tych technik pisarskich, z formalnych i tematycznych odpadków z wielkiego stołu literatury modemistycznej wynurzyły się także techniki tzw. literatury popularnej’. Pojawienie się tego typu literatury także jednoczy dwie sąsiadujące ze sobą epoki. Twórcy obu epok widzieli rozziew między swoimi elitarnymi zamierzeniami, charakterystycznym kultem sztuki („sztuka dla sztuki”), a oczekiwaniami przeciętnie wykształconej publiczności, która w obu epokach rozpoczyna swoje uczestnictwo w tzw. kulturze masowej. Literacki kicz nie przestrzega jednak praw autonomii i wciska się nie tylko do rąk przeciętnego odbiorcy, lecz parze nika do tzw. „literatury wysokiej”, mimo iz w tych regionach jest odmianą literatury wyklętą czy drugorzędną.
