Nie tylko dekoruje scenę, ale również — czy raczej przede wszystkim — musi rozwiązać zadanie, które stawia mu fikcja dramatyczna. Przy czym jak słusznie zauważa Z. Strzelecki, dodatkowe utrudnienie wynika stąd, że dramat już sam w sobie stanowi „zdefiniowaną formę artystyczną” , powstałą na mocy określonej konwencji literackiej, którą scenograf ma przełożyć na język plastyczny. Notabene język ów podlega wielostronnym determinacjom. Trzeba mieć świadomość nie tylko stylu literackiego epoki, w której oryginał się narodził, oraz cech indywidualnego stylu dramaturga, ale i cech gatunkowych dramatu; lecz niekiedy brać również pod uwagę ówczesny styl teatralny, czy tradycję w jakiej utwór był dotąd wystawiany.
