W oparciu o to stwierdzenie można zaryzykować wstępne sformułowanie aktualnego pojęcia atrakcyjności w odniesieniu do przedmiotów użytkowych. Wydaje się ono polegać zarówno na akceptacji forni nowych, jak i na kulcie form dawnych, q w tym zakresie na określeniu szczególnego stosunku między przedmiotami „nowoczesnymi” a „tradycyjnymi”. Tak zarysowany układ wartości jest wynikiem istnienia w panoramie współczesnego świata dwóch klas przedmiotów; skrótowo i umownie można je określić jako przedmioty, artystyczne i przedmioty przemysłowe. Przedmioty te posiadają wspólny dwoisty charakter; są wyposażone w specyficzne „funkcje”, a równocześnie funkcje te są zamaskowane; ukryte pod postawą szczególnych cech, które muszą być mniej lub wiecej trwałe, czyli muszą wywoływać efekt „estetyczny’’. Istnieje jednak między nimi zasadnicza różnica.
