Wydaje się, że i w tym przypadku rola scenografii jest ogromna. Przede wszystkim dlatego, że poprzez bezpośrednie oddziaływanie jakościami zmysłowymi wytwarza nastrój ogarniający uczestników, przez co ułatwia przeżywanie fikcyjnych sytuacji. Po drugie — scenografia często sama stwarza instrument gry. To ona niejednokrotnie buduje chwyt teatralny, lub potęguje jego działanie. Wydaje się także — na co nie zwracają uwagi zwolennicy teorii instrumentalnej — że choć recepcja dzieła scenicznego faktycznie w dużym stopniu posiada charakter emocjonalny, założenia o czysto sensualnym działaniu chwytu teatralnego budzą wątpliwości.
